In november zag ik op het Lux Forum Amsterdam "Beyond Decarbonization: Rethinking Sustainable Innovation Strategies for Europe," zag ik een aantal bekende gezichten, ontmoette ik veel nieuwe innovators en had ik een aantal zeer interessante gesprekken die zeker in toekomstige Innovation Matters podcasts zullen worden opgenomen. Een van de gespreksonderwerpen op het forum ging over consumenten in Azië, met name de opkomende economieën van Zuid- en Zuidoost-Azië. Het sentiment was over het algemeen dat mensen in Amerika of de EU graag betalen voor duurzamere producten, maar mensen in deze delen van Azië niet, om ogenschijnlijk onbekende redenen. Ik hoorde een aantal verklaringen, waaronder de kosten, maar ook verschillende houdingen en waarden ten opzichte van duurzaamheid. Ik heb de laatste jaren veel van dit idee gehoord , zelfs in de regio; toen ik bijvoorbeeld eerder dit jaar in India was, hoorde ik veel scepsis over de industriële energietransitie die in die regio plaatsvindt.
Misschien kun je het zien, maar ik geloof dit argument helemaal niet. Volgens mij is er geen echte reden om te denken dat Zuid- en Zuidoost-Azië de duurzame transitie niet zullen leiden ! Mijn argument is gebaseerd op het volgende:
Er is veel minder verschil tussen consumenten in het Westen en in Zuidoost-Azië dan je zou denken. Mijn collega Cheryl Auger heeft een geweldige presentatie gegeven over wat consumenten motiveert om duurzame producten te kopen, en de belangrijkste conclusie is dat de daadwerkelijke impact op duurzaamheid (bijvoorbeeld het verminderen vande CO2-uitstoot ) slechts één van de vele factoren is. Consumenten worden gemotiveerd door een complex web van verlangens - gezond zijn, zich dicht bij de natuur voelen en functionelere producten hebben. Het idee dat westerse consumenten bereid zijn meer te betalen voor duurzame producten is niet echt waar - of in ieder geval onvolledig. Ze zijn dat misschien wel, maar meestal alleen als er een ander voordeel is dat aansluit bij deze verlangens: Bedrijven in het Westen moeten veel meer doen dan alleen maar duurzaamheid aanbieden. Hoewel de details anders zijn, worden mensen in Azië niet minder gemotiveerd door een complexe reeks verlangens en ambities, en bedrijven zullen in staat zijn om producten (zelfs hoogwaardige, duurzame producten) daartegen af te zetten.
De regio heeft een behoorlijk goede staat van dienst op het gebied van duurzaamheidsinnovatie. Dit punt is misschien een beetje controversieel, maar landen in Zuid- en Zuidoost-Azië zijn behoorlijk goed in het opschalen van duurzame technologie. India heeft bijvoorbeeld een van de laagste kosten voor zonne-energie en het gebruik van EV neemt in de hele regio een hoge vlucht - zowel voor auto's als voor tweewielers. Er wordt ook behoorlijk geïnvesteerd in elektrische voertuigen in Indonesië en het zou een toekomstig exportcentrum kunnen zijn voor voertuigen, batterijmaterialen en andere grondstoffen. Er is hier een vrij platgetreden pad: Productietechnologieën die meestal buiten Azië zijn ontwikkeld, worden naar de regio gebracht om in eerste instantie producten te exporteren, maar vinden vrij snel een markt dicht bij huis als de prijzen dalen. Natuurlijk zijn er mislukkingen geweest: De Indiase regering is bijvoorbeeld bijzonder ineffectief geweest in het terugdringen van het gebruik van plastic voor eenmalig gebruik. Toch is er geen reden om te denken dat consumenten nieuwe technologie niet zullen adopteren als de marktpositionering en prijsstelling goed zijn.
De regelgeving zal zich blijven ontwikkelen. Een andere opmerking die ik hoorde was dat Zuid- en Zuidoost-Azië achterlopen op de EU wat betreft regelgeving, wat de invoering zal vertragen. Dit is waar, vooral op consumentgerichte gebieden zoals de veiligheid van chemische stoffen en recycling. Regeringen in de regio worden echter actiever op het gebied van industrieel beleid - de exportbeperking van Indonesië voor ruwe nikkel en de steun van de Indiase regering voor groene waterstof zijn goede voorbeelden. Dit industriebeleid zal cruciaal zijn voor het opbouwen van een binnenlandse duurzame industrie, een voorwaarde voor binnenlandse adoptie. Als deze interventies succesvol zijn, is de kans groot dat er meer duurzaam beleid volgt.
Dus hoewel het waar is dat Zuid- en Zuidoost-Azië hun uitdagingen hebben, zijn er redenen om optimistisch te zijn over de duurzame overgang daar. En het is niet zo dat westerse landen niet hun eigen uitdagingen hebben, van een gebrek aan fiscale steun voor investeringen in de overgang tot regelgevende regimes die het aanleggen van de noodzakelijke nieuwe infrastructuur erg lastig en duur kunnen maken. Ik wil er niet te veel nadruk op leggen, maar de grootste vervuilers ter wereld per hoofd van de bevolking zijn Amerikanen, Russen en Australiërs. Westerse vernieuwers zouden zich wat meer moeten richten op het op orde krijgen van hun eigen binnenlandse duurzaamheidsinspanningen en zich wat minder zorgen moeten maken over consumenten in Azië.